دستورزبان 5 ( سخنی چند درباره ی هم خانواده ها)

نوبت عاشقی است یک چندی

گفتم آهن دلی کنم چندی

ندهم دل به هـــیچ پیوندی

وانکه را دیده در جمال تو رفت

هرگزش گوش نشنود پندی

خاصه ما را که در ازل بوده است

با تو آمیزشی و پیوندی

به دلت ، کز دلت به در نکنم

سخت تر زین مخواه سوگندی

یک دم آخر حجاب یک سو نه

تا بر آساید آرزومندی

ریش فرهاد بهترک می بود

گر نه شیرین نمک پراکندی

کاشکی خاک بودمی در راه

تا مگر سایه بر من افکندی

چه کند بنده ای که از دل و جان

نکند خدمت خداوندی

سعدیا دور نیک نامی رفت

نوبت عاشقی است یک چندی

راز زندگی

غنچه با دل گرفته گفت

« زندگی ، لب ز خنده بستن است

گوشه ای درون خود نشستن است»

گل به خنده گفت :

« زندگی شکفتن است

با زبان سبز راز گفتن است »

گفت و گوی غنچه و گل از درون باغچه

باز هم به گوش می رسد

تو چه فکر می کنی؟

راستی کدام یک درست گفته اند؟

من که فکر می کنم

کل به راز زندگی اشاره کرده است

هر چه باشد او گل است

گل یکی دو پیرهن

بیشتر ز غنچه پاره کرده است

قیصر امین پور

سینه ام دکان عطاری است ، دردت چیست ؟

شنبلیله ، رازیانه ، شاهی و گشنیز

هل و آویشن نبیذ سرخ شور انگیز

سینه ام دکان عطاری است ، دردت چیست ؟

تو اگر جسمت بهاران است اما جان تو پاییز

عازم مسجد سلیمانی ولیکن می رسی تبریز

عاشقی تو

عاشقی تو

من برای عاشق بی کس

عاشق بی چیز

راه رفتن ،گریه کردن زیر باران می کنم تجویز

سینه ام دکان عطاری است ، دردت چیست؟

محمد صالح علا

قابوس نامه